Κατηγορία: Διάφορα

Ο μονολεκτικός μέλλοντας των αρχαίων ελληνικών ρημάτων εξελίσσεται μέσα από τους αιώνες σε « θέλω + απαρέμφατο », « θέλω + ρήμα » και « θενά + ρήμα » πριν πάρει τη σημερινή μορφή του « θα + ρήμα ».
Το κατάλοιπο του « θενά » εμφανίζεται φωνητικά σε φράσεις όπως « θα την πάρω » [θadi’bαro], θα τoυς δω αύριο [θaduz’δo’αvrio], αλλοιώνοντας το φώνημα [t] σε [d] δίχως εμφανή λόγο.
Το « θα » δεν τονίζεται ποτέ. Μόνο όταν το τονιζόμενο φωνήεν της επόμενης λέξης εκθλίβεται και ανεβαίνει ο τόνος.
Προσέξτε τώρα πώς αλλάζει η προφορά του όταν τονίζεται:
θα έπρεπε [θa’εprepe] / θά ’πρεπε [‘θαprepe], θα ήθελες [θa’iθeles] / θά ’θελες [‘θαθeles], θα είμαστε [θa’imaste] / θά ’μαστε [‘θαmaste].

Λέμε: αφορά την Ελλάδα / σας αφορά άμεσα / ό,τι αφορά την οικονομία.
Προσέξτε τώρα την εξέλιξη της γλώσσας, μέσω αλλοίωσης, από ένα και μοναδικό σημείο.
Λέμε: ό,τι αφορά σε θέματα οικονομίας / στο θέμα της οικονομίας.
Και αρχίζει να γενικεύεται η προσθήκη της πρόθεσης « σε », όπως π.χ. στις φράσεις: μέτρα που αφορούν στην οικονομία (δηλαδή ένα μέρος της οικονομίας) / εγχειρίδια που αφορούν στην παιδεία (δηλαδή ένα μέρος της παιδείας) / αφορά στο χτίσιμο με τούβλα (δηλαδή ένα μέρος του χτισίματος).
Το ρήμα τείνει να χάσει την άμεση μεταβατικότητά του όταν απευθύνεται σε ένα μέρος και όχι στο σύνολο του αντικειμένου.
Το λάθος είναι ανεπίτρεπτο όταν η μορφή έμμεσου μεταβατικού ρήματος χρησιμοποιείται σε έννοιες με αδιαίρετη υπόσταση (αφορά στην κόρη μου / αφορά στην έννοια μιας λέξης / αφορά στο σύνολο των μαθητών).

ΥΓ. Το ίδιο και για το ρήμα “στοχεύω”