Το τελικό « ν » 

Στην αιτιατική ενικού αρσενικού άρθρου ή αρσενικής αντωνυμίας (τον, στον, αυτόν) ή του αριθμητικού « έναν », το τελικό « ν » πρέπει να διατηρείται πάντα στον γραπτό λόγο, ακόμη κι αν δεν προφέρεται.
Η παράλειψή του θα δημιουργήσει σύγχυση ως προς το γένος του ουσιαστικού.
Μοναδική εξαίρεση:
Όταν αντωνυμία ή επίθετο ακολουθείται από άρθρο το οποίο προσδιορίζει το γένος του ουσιαστικού, το τελικό « ν » προφέρεται ως [n] ή δεν προφέρεται καθόλου [αυτό(ν) τον άνθρωπο / εκείνο τον καιρό / όλο τον κόσμο / αυτόν τον οποίον θέλω].
Το τελικό « ν » προφέρεται ως [n] όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από φωνήεν.
Όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από « κ », σχηματίζει με αυτό το σύμφωνο την προφορά [g].
Με το σύμφωνο « ξ » σχηματίζει την προφορά [gz].
Με το σύμφωνο « π » προφέρεται [b].
Με το σύμφωνο « τ » προφέρεται [d].
Με το σύμφωνο « ψ » προφέρεται [bz].
Μπροστά από τους φθόγγους [v], [γ], [b], [n], [d], [f], [h], [x] υιοθετεί έρρινη προφορά ή δεν προφέρεται καθόλου.
Μπροστά από τα σύμφωνα « δ », « ζ », « θ », « λ », « μ », « ρ », « σ » προφέρεται ως [n] ή χάνει τελείως την προφορά του.
Στην αιτιατική θηλυκού άρθρου ή θηλυκής αντωνυμίας (την, στην, αυτήν), η παράλειψη του τελικού « ν », όταν δεν προφέρεται, δεν δημιουργεί σύγχυση ως προς το γένος του ουσιαστικού.
Το τελικό « ν » στην αιτιατική του άρθρου έχει ήδη αλλοιώσει το αρχικό γράμμα αρκετών λέξεων (στην πρίζα / η μπρίζα).