Ο μονολεκτικός μέλλοντας των αρχαίων ελληνικών ρημάτων εξελίσσεται μέσα από τους αιώνες σε « θέλω + απαρέμφατο », « θέλω + ρήμα » και « θενά + ρήμα » πριν πάρει τη σημερινή μορφή του « θα + ρήμα ».
Το κατάλοιπο του « θενά » εμφανίζεται φωνητικά σε φράσεις όπως « θα την πάρω » [θadi’bαro], θα τoυς δω αύριο [θaduz’δo’αvrio], αλλοιώνοντας το φώνημα [t] σε [d] δίχως εμφανή λόγο.
Το « θα » δεν τονίζεται ποτέ. Μόνο όταν το τονιζόμενο φωνήεν της επόμενης λέξης εκθλίβεται και ανεβαίνει ο τόνος.
Προσέξτε τώρα πώς αλλάζει η προφορά του όταν τονίζεται:
θα έπρεπε [θa’εprepe] / θά ’πρεπε [‘θαprepe], θα ήθελες [θa’iθeles] / θά ’θελες [‘θαθeles], θα είμαστε [θa’imaste] / θά ’μαστε [‘θαmaste].
στα ελληνικά